GECEMİN YILDIZI 46. BÖLÜM

46. Bölüm “ Hiçbir şey olmayacak”

O muhteşem gecenin üzerinden neredeyse iki ay geçmişti. O gecenin sonrasında başak denen o sürtüğü hiç ama hiç görmemiştik. Yiğit fazlasıyla gergin olmasa da yıllar sonra onu görmenin ona nasıl rahatsızlık verdiğini anlatmış ve bende detaylarda fazla durmamıştım. Sonuç olarak vicdanında kaybolmuş bir kadın ve hataları vardı. O gün otelden geldiğimizde Bahar evdeydi ve her ikisinin de neşesi, tatlılığı izlenmeye değerdi. Güzel şeyler olduğu her hallerinden belliydi ve çok güzel görünüyorlardı. Evde kahvaltımızı yapmış, benim geceki rezilliğimden bahsedilmiş, bolca alay konusu çıkmış ve sonunda gün bitmişti. Şu anda ise Yiğit’in kolları arasında, onun o düzenli alıp verdiği nefesinden dolayı inip kalkan göğsünün verdiği huzur hiçbir şeye değişilmezdi. Baba olmayı sonuna kadar hak eden bir adamdı. İyi, dürüst, şefkatli ve sevgi dolu bu adamın, çocuğu ile uyuduğu görüntü gözümün önünde canlandı. Ve öyle büyülü bir görüntüde gülümsemeden edemedim. Başımı dayadığım göğsüne bir öpücük bırakıp, bende huzurlu bir uykuya daldım…

1 ay sonra

Ofiste yeni ve hiç bitmeyen işlerimi toparlamaya çabalıyordum. Çok fazla yoğunluk vardı ve ben sanırım hasta oluyordum. Bedenim ağrıdan ölüyordu ve sanırım ateşimde vardı. Birkaç gecedir, bahçe muhabbetlerimiz bitmiyordu. Hava bu birkaç gecedir de sert esiyordu. Buna dayanmak oldukça zorlaşmaya başladığında mesainin bitimine neredeyse yarım saat kaldığını düşündüm. Yavaşça yerimden kalktım ve tam çıkışa gidiyordum ki açılan kapıdan içeriye giren Yiğit ile duraksadım. Yiğit kaşlarını çatarak bana baktı ve endişeli sesi ile

“Güzelim?” diye seslendiğinde derin bir nefes alarak,

“Sanırım üşüttüm. Tüm bedenim ağrıyor.” Diyerek karşılık verdiğimde elini yüzüme, boynuma dokundurdu. Hızla büyüyen gözleri eşliğinde

“Güzelim sen yanıyorsun! Neden haber vermiyorsun ki? Hemen hastaneye gidiyoruz” dediği anda hızla

“Gerek yok eve gidelim” diye diyettim. Fakat Yiğit sertleşen sesi ile

“Hemen!” diye gürleyince daha fazla itiraz edemeden kendimi arabada hastaneye giderken buldum….

…………………………..

Ne kadar süre geçtiğinin farkında değildim. Neredeyse yıldırım hızıyla hastaneye gelmiştik. Acilden giriş yaptığımızda hemen bizi içeriye alıp müdahale için doktor çağrıldı. Bir iki dakikaya gelen doktora ateşimin olduğunu, halsizliğimin ve muhtemelen bir grip olduğunu söylediğimde doktor ateşimi ölçtü, göğsümü dinledi. Rutin müdahaleyi yaptıktan sonra serum takacak diye beklerken, yanındaki hemşireye

“Hanım efendinin kanını alın ve kan testi için laboratuvara gönderin. Sonuçları acil beklediğimi söyleyin.” Dedikten sonra bana gülümseyerek,

“Kan testi sonuçlarınızı bir görelim. Ona göre size ilaç vereceğim sadece 15 dakikada beklememiz gerekiyor.” Dediğinde sadece tamam anlamında başımı salladım. Doktor gülümseyerek dışarıya çıkarken Yiğit,

“Kan testine ne gerek vardı ki şimdi?” diye sordu. Gözlerimi tavana dikerek sabır diledim. Sonra ise Yiğit ile göz göze gelerek

“Sadece küçük bir grip. Lütfen biraz az tepki gösterir misin? Gerekli olmasa almazdı.” Diye söyledim. İşe yaramasına ise şaşırdım. Yani buna karşılık bir şey söylemesi gerekiyordu. Kaşlarını çatması, homurdanması, kanımı alan hemşireye sert konuşması falan ama hiç birini yapmadı.

On beş dakikalık bir zaman sonrasında gülümseyerek içeriye giren Doktor, benimle göz göze geldiğinde neşeli çıkan sesi ile

“Evet, sonuçlar geldi Aylin Hanım” dediğinde sıkılmış bir sesle

“Grip olmuşum ve serum vereceksiniz değil mi?” deyip gömleğimin kolunu kıvırmaya başladığım esnada doktor

“Hayır, size serum veremem.” Diyerek beni durdurduğunda şaşkınlıkla doktora baktım. Ardından fısıldayarak,

“İğnemi yapacaksınız?” diye sordum. Doktor gülümseyerek,

“Hayır, size hiçbir ilacı veremem Aylin Hanım?” dediğinde hemen söze karışan Yiğit biraz sert bir sesle

“Neden?” diye sorduğunda Doktor, bir an elindeki sonuç kâğıdına baktı ve ardından Yiğit ile tekrar göz göze geldiğinde net bir sesle

“ Elimdeki sonuçlara bakılırsa eşiniz 5 haftalık hamile. Onun için hiçbir ilaç müdahalesinde bulunamayız. Grip enfeksiyonunu en iyi şekilde nane limon ile atlatabilir. Kendisine bol limonlu çorba içirirseniz bu süreç daha hızlı geçer. Tebrik ederim anne ve baba oluyorsunuz” dediğinde tüm bedenimin resmen felç olduğunu hissettim. Hamile miydim? İçimde bir can daha mı vardı. Onca zaman sonunda tekrar hamile miydim? Nasıl anlamadım? Nasıl fark etmedim? Diye düşünürken gözlerim Yiğit’i buldu. Yiğit put gibi doktorun karşısında duruyordu. Aynı benim gibi oda duraksamıştı. Sonra bir an, sadece bir anlık görebileceğim bir sahne gerçekleşti. Yiğit öyle bir sevindi ki sevincinden gözleri görmez oldu. Ve sanırım ben diye Doktora sarıldı. Öyle bir sarılmış olmalı ki Doktorun en son

“Beyefendi, çok fazla hastam var. Gerçekten şu anda ölemem “ diye bildiğini duydum ve aynı anda Yiğit’in onu bıraktığını. Sonra aynı hızla bana geldiğini ve bana sımsıkı sarıldığını. Yeniden anne oluyordum. Yine aynı korkular, yine aynı sevinçler. Bu kez bebeğimi kucağıma alma şansım olacak mıydı? Bu sefer beni neler bekliyordu. Bilmiyorum ama içimde bir canın tekrar var olmasına hazırlıklı değildim. Bu süreç için kendimi hiç ama hiç hazırlamamıştım.

…………………….

Eve geldiğimizde, hastanede sevinçten haykıran Yiğit’ten eser yoktu. Durgunluğum onu da etkilemişti.  Düşünceli ve sessizdi. İçeriye girdiğimizde karşılaştığımız Kadir, halimizi çözmek istercesine bize bakıyordu. Ona herhangi bir açıklama yapacak durumda değildim. Hamile olduğumdan dolayı doktor ilaç veya her hangi bir tedavi vermemişti. HCG testi yapılmış ve çıkan değerlere göre yaklaşık 5 haftalık hamile olduğum anlaşılmıştı. Her hangi bir kadın doğum uzmanına görünmemiştim. Zaten ondan önce bir psikoloğa görünmem gerektiği kesindi. O kadar yorgun ve halsizdim ki salonda oturmaya dermanım yoktu. Onun için yavaşça merdivenlerden odama çıkıp, üzerimi değiştirerek yatağıma girdim. Yiğit hala gelmemişti. Onunda psikolojisini alt üst edip hevesini içinde bırakmıştım. Artık kendime ve bu huyuma lanet okuma zaman gelmişti. Genzim tıkalı, ateşim var ve tüm bedenim resmen kırılıyordu. Zangır zangır titrercesine üşümeye de başlamıştım.  Dakikalar geçmiş ve açılan kapı ile yatakta doğrulmuştum. Yiğit elinde bir tepsi ile içeriye girdiğinde gülümsemeden edememiştim. Neden bu kadar geç geldiği ise belli olmuştu. Yiğit ve hasta çorbası. Mızmızlanarak yatağın içine doğru kaydım ve sızlanan bir sesle

“Çorba istemiyorum” diye söylendim. Yiğit yine o her hasta olduğumda içmek istemediğim ilaçlarımda sarf ettiği ses tonuyla

“Hı Hı “ diye mırıldandı ve Tepsinin hemen başucumda duran komodine koyulduğunu hissettim. Ardından güçlü bir kol üzerimdeki pikeyi çekti. Her ne kadar bırakmak istemesem de, o güce karşı koymam imkansızdı. Yiğit ile göz göze geldiğimde

“Hayır” diye çemkirdim. Yiğit kaşlarını çatarak,

“Hadi” diye emrettiğinde tam bir despot gibi duruyordu. Bu gerçekten can sıkıcı olsa da oflayarak yattığım yerde doğrulduğumda Yiğit gülümseyerek,

“Hadi bakalım. Bu çorbayı içince daha iyi olacaksın. Malum doktor ilaç yazmıyor” dediğinde ise gözlerimi ona dikerek ofladım. O bundan hiç etkilenmeden çorbadan bir kaşık aldı. Soğuması için üfledi ve içmem için ağzıma uzattığında ilk kaşığı içip yuttum. Limon ve acı karışımı bir tad, boğazımdan aşağıya inerken şimdiden iyi geldiğini hissediyordum. Tabi bu tada birde Yiğit’in o sevgi dolu bakışları da eklenince kendini iyi hissetmemek imkansızdı. Yiğit ikinci kaşığı da bana uzatırken

“Kendim yiyebilirim” diye söylendim. Yiğit gülümseyerek

“Bundan eminim ama ben yedirmek istiyorum” dediğinde ise tekrar gülümsemiştim. Üçüncü kaşık, dördüncü kaşık derken kase bitmişti. Yiğit tepsiyi önümden alırken bana biraz daha yaklaşmıştı. Tepsiyi komodinin üzerine bıraktıktan sonra elimi avuçlarının arasına alıp, benimle göz göze geldi. O kahve cenneti bakışları içimi okşarken, en şefkatli çıkan ses tonuyla,

“ Korkuyorsun biliyorum” diye söyledi. Evet korkuyordum. Yine o kadar hayal kurup, acı sonla yıkılmaktan korkuyordum. Yine aynı şeyleri yaşamaktan, hayallerimin hüsran olmasından korkuyordum. Yine aynı acıyı ruhumun kaldıramamasından korkuyordum. Ben bu düşüncelerde savrulurken, Yiğit’e gözyaşlarım içinde sadece başımı sallayarak cevap verebildim. Yiğit beni elimden çekerek göğsünde sabitledi ve Saçımı okşayarak, bir öpücük bıraktı. Ardından derin bir nefes aldı ve

“Bende “ diye itiraf etti. Sonrasında ise duraksayarak devam etti. Sesi sakinleştirişi bir ilaç kıvamındaydı.

“Bende korkuyorum güzelim. Ama yaşayıp göreceğiz. Elimizden gelenin en iyisini yapacak her şeye dikkat edeceğiz. Onun için korkunun bize bir faydası yok. Hayatımızın en güzel haberini sırf bu korku yüzünden doyasıya yaşayamamak daha acı verici.” Dediğinde ona daha sıkı sarıldım ve fısıldayarak,

“Gene bir şey olmasından korkuyorum.” Diye söylendim. Bu gerçekten acı vericiydi. Yiğit’te bana daha sıkı sarılarak,

“Hissediyorum güzelim. Hissediyorum bu sefer hiçbir şey olmayacak. Bu sefer onu kucağımıza alabileceğiz. Bu sefer ona sarılabileceğiz. Bu sefer odası boş kalmayacak eminim.” Dediğine onun bu umuduna sımsıkı sarıldım. İnşallah bu sefer öyle olacaktı. İnşallah bu sefer bebeğimi kucağıma alacaktım. Uyutabilecek, emzirebilecek, odasında oynatabilecek koklayabilecektim. Onun o cennet kokusunu içime çekebilecektim….