GECEMİN YILDIZI 43. BÖLÜM

                                      ONU SEVEBİLİRDİM 

 Yatağın üstüne oturmuş, bana aşık olduğu kadını acı ve bir o kadar da sabırsız bir şekilde anlatmasını bekliyordum. Yiğit ise bir yerden ve doğru bir yerden başlamak için sessizce düşünüyordu. Sonrasında ise gözlerini gözlerime sabitleyerek,

“Üniversiteden mezun olduğumda ilk işlerim hep barodan oldu. Hep sorunlu ve maddi durumu olmayan müvekkillerin davalarına baktım. Yine benim gibi avukat olan ve ilk davalarını barodan alan bir avukat ile tanışmıştım. O zamanlar biraz daha kalbi olan bir erkektim.” Dediğinde nefesim kesilmişti. Bu konuşmanın canımı bu kadar yakabileceğini tahmin edememiştim. Yiğit derin bir nefes aldı ve konuşmasına daha sert bir ses tonunda devam ederek,

“Bir süre sonra aynı evde yaşamaya başladık. İyi, güzel ve hızla başarılı bir avukat olmaya başlamıştı. Bende Yılmaz holdingde devam etmeye başlamıştım. Başak her geçen gün daha da hırslı, daha da iş kolik olmaya başladı. Bir bakıma hoşuma gidiyordu. Ama sonralarda aramızda bir bağ oluşmamaya, gittikçe uzaklaşmaya başlamıştık. Kavga gürültü yoktu. Çünkü bir birimizi neredeyse hiç görmemeye başlamıştık ve ben artık yollarımızı ayırmaya karar vermiştim. İyi birer avukat arkadaş olabilirdik ama sevgili, aile olamayacağımızı anlamıştım. Bir gün banyoda duş aldıktan sonra çöpe bir şey atacakken, gebelik testini gördüm. Gebelik testi yapılmış ve test çift çizgiydi” dediğinde bir an çöktüm. Ne yani bir çocuğumu vardı? Lanet olsun Yiğit zaten bir baba mıydı? Sabırla Yiğit’in konuşmasını dinlemeye devam ettim. Yiğit elini yumruk yaptı ve öyle bir sıktı ki eli resmen bembeyaz oldu. Sonrasında sakinleşmek için derin bir nefes aldığı ve

“Öyle muhteşem bir duygu hissettim ki? Baba oluyordum. Bir aile kurabilir ve son nefesime kadar mutu bir insan olabilirdim. Başak’ı son nefesime kadar sevebileceğimden emindim. Ona elimden geldiği kadar iyi bir eş olacaktım. Mutlu olması için her şeyi yapacaktım. Babamın aksine ona hep değer veren ve değerli olduğunu hissettiren bir eş olacaktım. Tüm enerjimi onu aşkla seven bir adam olarak şartlandıracaktım. Ve mükemmel bir baba olacaktım. Tamamıyla mükemmel. Her defasında çocuğunun yanında olan ve onu asla unutmayan bir baba olacaktım.” Dediğinde gözlerimin acıdığını hissettim. Ne olmuştu? Ne olmuştu da bu hayal gerçekleşmemişti. Başak ölmüş müydü? Ya çocuğu? Neredeydiler? Diye düşünürken yutkundum ve titreyen sesimle

“Onlara ne oldu?” diye sordum. O yumuşacık ses bir sanda demir gibi çelikleşti ve

“Bahak, İngiltere’deki bir firmada avukat oldu.” Dedi. Ardından sesi çatallaşarak

“Bebek ise daha doğmadan öldürülmüş” dediğinde kanımın çekilmesine neden oldu. Ne demek öldürüldü? Bunu içimde tutamayarak, hayret dolu sesimle

“Kim öldürdü?” diye sordum. Yiğit, öfkeye karışan sesi ile

“Başak!” dedi ve benim konuşmama izin vermeden,

“Anne olmaya hazır değilmiş. İşinin doruğundayken bebeğin ona engel olmasına izin veremezmiş. Zaten onu sevmediğimi ve onunla çocuk için evlenmek zorunda kalmamamı istediğini, bunun gerekli olduğunu söyledi.” Dediğinde resmen dilim tutulmuştu. O şaşkınlıkla

“Ne yaptı?” diye sordum. Yiğit yutkunarak,

“Benim bebeği öğrendiğim gün oda öldürmek için hastaneye gitmiş. Ben sevincim ile yere göğe sığamazken, o kürtaj masasına yatmış. Ben ona nasıl evlenme teklifi edeceğimi haya edip ona yüzük seçerken, o içindeki bana ait canı çöp tenekesine atmalarına izin vermiş.” Dediğinde bir an kulaklarımın uğuldadığını hissettim. Bunu bir anne adayı mı yapmış. Nasıl oluyor da içinde kendine ait bir canı, kendinden bir parçayı sır kariyeri uğruna yok edebiliyordu? Bu kadar cani nasıl olabiliyordu? Nasıl bunu yapabiliyordu? Yiğit fısıldayarak,

“Onu sevebilirdim. Onun kariyeri için, kendi kariyerimden vaz geçip, onunla beraber İngiltere’ye taşınıp orada yaşayabilirdim. Ona değer verebilir, iyi bir aile olabilmemiz için savaşabilirdim. Ama o benim soğuk olduğumu, kendisinin evlilik düşünmediğini, sert ruhumla bunu atlatabileceği mi söyledi.” Dediğinde gözlerime baktı ve

“Atlatamadım. Onu unuttum ama o gebelik testini hiç unutmadım. O sevincimi, o hayallerimi hiç unutmadım. Onu ve ona olan her geçen gün artan nefretimi de hiç ama hiç unutmadım. Bu yaşananların üzerine senin de benim duygularımı düşünmeden, bebek odasını toplamaya kalkman, beni hiç hesaba katmadan kendin için hareket etmen canımı fazlasıyla acıttı. Onun için saçmaladım güzelim üzgünüm” dediğinde bu sefer hıçkırığıma engel olamadım ve hıçkırarak Yiğit’in boynuna atılarak,

“Ben- be-n özür dilerim. Ben böyle acı çekeceğini anlamadım gerçekten. Özür dilerim. Yiğit” dediğimde bana sımsıkı sarılan kolların bedenimden hiç ama hiç ayrılmamasını diledim. Ne kadar acı çekmiş ve ne büyük hayal kırıklıkları ile savaşmış. Nereden bilebilirdim ki, aklıma nereden gelebilirdi ki. Onca yaşanan acıya bir acıda ben eklemiş oldum. Bundan sonrasında asla bu şekilde bir düşüncesizlik etmemeye o an oracıkta kendime söz verdim ve kalbi yaralı bu mükemmel adama sımsıkı sarıldım… tüm kalbimle, tüm benliğimle ait olduğum tek adama sımsıkı sarıldım…

………………..

Sabahın ilk ışıkları gözüme vurduğunda gülümseyerek uyandım. Uyandığımda yatağın boş olması beklediğim bir şey olmadığından hemen yatakta doğruldum ve balkondan gelen Yiğit’tin sesine kulak kesildim. Yiğit kiminle konuşuyorsa,

“Hayır, söylediğim gibi olacak. Hiç bir şey bilmeyecek ve listenin dışına da çıkılmayacak, ölçüleri size gönderirim.”  Dedi ve benimle karşılaştığı anda hızla

“Tamam, bunları hallettiniz zaman arayın diğer prosedürleri görüşelim” dedi ve telefonu kapadığında konuşmasına anlam verememiştim. Yiğit,

“Bir dava için güzelim erkencisin” diye açıklayım sorduğunda tedirgin bir sesle

“Sabahın 8'demi üstelik Pazar günü? “ diye sordum. Yiğit kendinden emin bir sesle

“ Duruşma pazartesi güzelim” dedi ve daha fazla soru sormama izin vermeden beni hızla kucakladığı gibi

“Bu sabah kahvaltıdan önce tatlıya ne dersin?” diye söylendi ve ben sadece kıkırdamakla yetindim. Ben kucağında çırpınırken Yiğit, yatağa doğru yol aldı. Her ne kadar kendimi anın büyüsüne bıraksam da aklımda telefon konuşması vardı…

…………..

Yataktan zorla da olsa kopup kahvaltıya inmiş. Kahvaltının ardından da şirkete gitmiştik. Uzun sürenin ardından fazlasıyla işim vardı ve bu işin gücün arasında Bahar’ın arkadaşı için gelinlik bakma telaşına beni de sürüklemesi istemine elimden geldiği kadar karşı koymaya çabalıyordum. Kızın düğün öncesi ayağında bir sıkıntı vardı ve ölçüleri benimle bir olduğundan gelinlik denemesinde benden yardım istiyorlardı. Bu delilikti. Hiç istemiyordum. Aslında ona yardım etmemeyi değil, hiç gelinlik giymeden evlenen biri için bir başkasının gelinliğini giymek dayanılabilecek durum değildi. Hiç biri bunu anlamıyor, boş yere ısrar ediyorlardı.

2 saatlik bir kafa ütülemenin ardından dayanamayarak kabul etmiş ve bahar ile birlikte soluğu moda evinde almıştık. Şuanda belki de 100 gelinliği giyiyordum. Her biri mükemmel olmasına rağmen, hiç biri beni yansıtmıyordu. Gelinlik hayalim her zaman prenses gelinlik olmuştu. Straplez, sade ve şık. Her genç kızın oluğu gibi benimde kendimi beyazlar içinde görme hayalim vardı. Evet, her geç kızın hayali olan bir adam ile evli olabilirdim ama bir gelinlik giymeyi, bir düğünüm olmasını en azından bir fotoğrafımın olmasını isterdim. Derin bir nefes aldım ve bir an fark ettiğim gelinlik ile gözlerim ışıldadı. Tamda aklımdan geçen gelinlikti. Hızla platformdan indim ve hızlı adımlarla gelinliğin yanına gidip,

“Bunu bir kez deneyebilir miyim?” diye sordum. Satışçı kadın gözlerime sen deli misin? Dercesine bakarken geriye dönüp Bahar ve arkadaşına

“Kusura bakmayın sadece 2 dakikamı almayacak. Çok beğendim içimde kalmasın üzerimde görmek istiyorum.” Dediğimde kızlar, ilk önce birbirlerine gülümseyerek baktılar. Sonrasında ise bana bakıp gülümseyerek

“Hiç sorun değil” dediklerinde hızla kabine girip, üzerimdeki bu aşırı süslü, kabarık ve gereksiz taşlı gelinlikten kurtulup, elimde askıda duran ve sadeliği ile şıklığını ön plana çıkaran gelinliği giymeye başladım.

………………….

Hiçbir elbise bir bayanda bu kadar güzel durmaz. En çirkin kız bile bir gelinliğin içinde melekler kadar güzel olabilirdi. Hayatımda giydiğim hiçbir elbise bu kadar mükemmel, bu kadar kusursuz olmamıştı. Sade ve şık. Rüya gibi. Aynada üzerime giydiğim gelinliğe bakıyordum. Bu gerçekten çok güzeldi. Onu onaylarcasına Bahar

“Bu gelinlik harika!” diye şakıdı resmen. Bense ona dönerek,

“Kesinlikle alacağım tek gelinlik olurdu. Onun için bunu üstünde bir denemelisin” dedim ve kızın gözlerindeki gülümsemeyi gördüm.  Ve içimdeki burukluğu hissettim. Bu gelinliği ben giymek isterdim… Bu gelinliği giyebileceğim bir düğünüm olsun isterdim.

………………..

Yorucu bir gündü. Yorucu ve imrendiriciydi. Her ne kadar imrenilecek bir evliliğe sahip olsam da, imrendiğim bir sahneye şahit olmuştum. Hiçbir zaman kendim için şahit olamayacağım bir sahneye. Gün bitmiş ve eve gelmiştim. Mutlu bir şekilde yemek yemiş salona geçmiştik. Herkes kendi halindeydi. Rubi bile. Kadir telefon da, yiğit, şaşılacak derecede telefonda vakit geçiriyordu. Sürekli bir yazışma ve anlamadığım kadar garip konuşmalar. Yeni bir dava almış olmalıydı. Fazlasıyla gergin, fazlasıyla programcıydı. Ama ben bunlara kafa yoramayacak kadar yorgun ve uykusuzdum. Artık uyumak istiyordum ve öylede yaptım. Odama çıktım, üzerimi değiştirdim. Ve uykuya dalmak için yatağa girdim. Yatak öyle huzurlu ve rahat hissettirdi ki hemen uykuya dalmaya başladım. Yaklaşık 10 dakika sonra yatağa gelen Yiğit, bedenime sarılıp beni kendine çekip, saçlarımın üzerine bir öpücük bırakarak

“Yarın olanları umarım beğenirsin güzelim” diye fısıldadı. Bedenim bunu sorgulayacak, herhangi bir soru soracak kadar bile enerjiye sahip değildi. Uyku tamamen bedenimi ele geçirdi ve huzurlu kollarda huzurlu bir uykuya daldım. Yarın beni bekleyen her ne varsa, yarına kadar beklemeliydi.