GECEMİN YILDIZI 38. BÖLÜM

                 "ONLAR NE YAPIYORLAR"

      “Alınması gerekiyordu. İçinizde ölmüştü. Sizi zehirlemeye başlamıştı. Eğer müdahale edilmeyip içinizde kalsaydı, şu anda hayatta olmanız imkânsızdı. Aylin Hanım daha çok gençsiniz.  Bu kürtajdan sonra kısa bir tedavi ile tekrar hamile kalabilir ve anne olabilirsiniz. Gerçekten çok güçlü bir kadınsınız. Onun için savaşmayı bırakmamanız, kendinizi salmamanız gerekiyor.” Gözlerimin içine baka baka konuşan doktoru parçalamak istedim. Doktor kadın değildi. Muhtemelen evlide değildi. Baba olamayacak kadar da soğuktu. İçimdeki fırtınayı, o fırtınanın harladığı yangını hissetmiyordu. Sadece 4 ay 10 günüm kalmıştı. Her şeyi hazırdı. Yatağı, kıyafetleri, hatta birkaç yıl sonra oynayacağı oyuncakları. Ne yanlıştı? Neyi yanlış yapmıştım? Oysaki her şeye dikkat ettim. Yediklerime, uyuma, kaldırdığım eşyaların ağırlığına, yürüyüşüme hatta giydiğim ayakkabıya bile dikkat ettim. O zaman yanlış olan, gitmesini gerektiren neydi. İçimden bir ses haykırdı  “Kader” diye. İyide benim kaderimde hep mi acı vardı. Tedavi olup, yeniden hamile kalabilir ve anne olabilirmişim. Peki ya neden? Sonu yaklaşırken bu derin acıyı yaşamak için mi? Ah hayır! Bir daha bu acıyı yaşamayacağım. Gözlerimin içine soğuk soğuk bakan ve sözde kendini bu konuşmayı yaparak, iyi doktor olarak gösteren adamın gözlerine en duygusuz bakışımla bakarak,

“İşiniz gereği olmadan kucağınıza hiçbir bebeği aldınız mı? Size ait olması şart değil, sıradan bir bebeği sevmek için, koklamak için ya da öpmek için?” diye sordum. Gözlerime soruya anlam veremez bakışlarla bakarken soğukça sırıtıp,

“ Tahmin ettiğim gibi hayır! Siz sadece doktorsunuz. Sadece insanları sadece tedavi edersiniz ve onların ne hissettiği ile ilgilenmezsiniz. Duygu yok! Savaşı yaşayarak kazanan sizin için başarı, ama savaşı kaybedenler unutulmalı öyle değil mi? Sadece 4 ay 10 gün sonra bebeğimi sevinçle kucağıma alacaktım. Her şeyi hazırdı! “ diye sert bir şekilde sesimi yükselterek, devam ediyordum ki doktor kendinden emin bir şekilde,

“ Ölü bebeğiniz, sizi de öldürecekti. Buna izin mi verseydik?” diye sorunca tüm bedenimdeki hücrelerin bir araya gelerek öfkeyle çağlamasını hissettim. Hissettiğim bu öfke sesimin tonunu ayarlayamama neden oldu ve öfkeyle

“Verseydiniz!” diye haykırdım. Bu tepkime korkuyla yutkuna doktorun bir şey söylemesine izin vermeden yerimden kalkıp, bana endişeli gözlerle bakan Yiğit ile göz göze geldiğimde ise net çıkardığım sesimle

“Eve gitmek istiyorum” diye söyledim. Tek kelime etmeden yerinden kalkarken, çantamı aldım ve kapıya doğru yöneldim. Derin bir nefes alıp kapıdan çıktım. Hastanenin koridorunda yavaşça adım atarken, ikimizde sessizdik. Sessizlik asansör, araba ve yol boyunca da devam etti.

Kırk dakikalık sessiz yolculuğun ardından evin kapısından arabayla girmiştik. Araba sonunda durduğunda gözlerimi evden alamamıştım. Kapıda Kadir, Bahar ve Selim ile Elif bizi bekliyordu. Hepsi teselli edecek ve daha genç olduğumu, çok üzgün olduklarını dile getireceklerdi. Bu şu anda en son ihtiyacım olan şeydi. Eli bir anda elimin üzerine yerleşen Yiğit ile gözlerim birleştiğinde gözlerindeki acıyı gördüm. Oda yıkılmıştı. Oda perişandı. Oda en az benim kadar berbattı. Yine de o şefkatli bakışlarını bakışlarımdan alamıyordu. Gözleriyle sarılıyor, acısını ruhuyla hissettiriyordu. Elimin üzerindeki elini güç vermek adına hafif sıkarak,

“Geçecek. Her acı gibi. Zor olacak belki ama buda geçecek.” Dediğinde kaşlarımı çattım. İçimdeki kırgın kız çocuğu gözleri dolu bir şekilde ‘geçmeyecek’ diye fısıldarken ben avazım çıktığı kadar haykırmak istedim. Bu isteğimi irademi sonuna kadar kullanarak engelledim ve tek kelime etmeden arabadan inip, Yiğit’i beklemeden, eve doğru yürüdüm.  Kapıda göz göze geldiğim herkesin acısını, hüznünü bakışlarımdan görebiliyordum ve gerçekten yorulmuştum. Onların yanından geçip eve girdiğimde, hissettiğim duygu ile tüm bedenimin ürperdiğini hissettim. Sadece birkaç gün ayrı kaldığım evim, bana ne kadar da yabancı geliyordu. Herkes hüzünle bana bakarken, içimden bana acımayın diye haykırmak geldi. Hepsinin bakışlarında acıma vardı. Hüzün vardı. Bebeğimi taşımayı beceremediğim, onu içimde tutamadığım için bana acıyorlardı. Evet, ben bebeğini içinde tutmayı, onu taşımayı becerememiş bir kadındım. Onun içinde halime sadece acıyorlardı. Kimse ile göz göze gelmemeye çabalayarak merdivenlere yöneldim. Sakin çıkan sesimle,

“Yanımda olmak adına gelmenize sevindim ama gerçekten çok yorgunum” diyerek kimsenin karşılık vermesine izin vermeden, odama çıkmak için merdivenlere yöneldim. Arkamda bıraktığım sessizliğin ardından odama girmiştim. Odamın hemen karşısında bulunan bebek odasına bakmamıştım bile. Tüm üstüm bedenim ilaç kokularıyla kaplıydı ve bu beni gerçekten iğrenç bir kokunun içine çekiyordu. Yine yavaş adımlarla banyoya doğru gidip banyoya girdim ve kıyafetlerimi çıkarmaya başladım. Tüm kıyafetlerimi çıkarmanın ardından duşu açtım ve sıcak suyun altına girdim. Sıcak su bedenime değdiği anda tüm hüzünlerimi, o suya bıraktım.. Tıpkı annemin gidişinde olduğu gibi ağlamayacaktım. Ağlamak daha çok yıkardı beni, daha çok yakardı canımı. Sıcak su değdiği her noktamı gevşetirken, yere doğru çömeldim. Kocaman olan küvetin içinde nokta gibi hissediyordum kendimi. Bu gerçekten içimi sıkıştırıyordu. Birçok hayalim vardı benim bebeğimle. Hiç birini beğenemedi de onun için mi gitti. Onun için mi içimi yaka yaka çıkıp gitti.

Duşun ardından kurulanıp, üzerimi giydim ve yatağa uzandım. Yiğit hala gelmemişti. Tabi içeridekiler hala gitmediğinden olabilirdi. Yatağa girip uzanmamla, Yiğit’in odaya girmesi bir oldu. Kokusu buram buram odaya yayılırken kapalı olan gözlerimi açmadım. Yavaşça banyoya gittiğini, bir duşun sesinin açıldığını duydum. Birkaç dakikalık duşun ardından kapanan su ile duşunun bittiğini anladım. Gözlerim hala kapalıydı. Biraz zamanın ardından banyonun kapısını açıldığını hissettim ve saliselik bir zaman diliminde hareketlenen yatağımı. Yiğit’in bu şampuanından yayılan koku insanın içine işliyordu. Yine aynı saliselik zamanda ise kollarını bedenimde hissettim.  Tam boynuma bir öpücük bırakarak,

“Onlar senin de arkadaşın ve senin yanında olmak istediler güzelim. Her biri seni anlamaya çalışıyor hatta Selim seninle aynı kaderi yaşıyor. Bende öyle. Acımız büyük. Ama ben senin yokluğuna dayanamazdım. Ölmüştü. Artık karnında bir cesetti ve alınması gerekiyordu. Bunun için kendini suçlama çünkü bunun bir yararı yok. Sen hayatımda gördüğüm en mükemmel anne adayıydın. Kimilerine göre muhteşemdin.” Dediğinde yutkundum. Öyle olsaydı bebeğim hala içimde olurdu diye düşündüm ve bu gerçekten nefes almamı zorlandırdı. Yiğit bana daha çok sarılırken, boynuma tekrar tekrar öpücükler bırakarak,

“Yapmak istediğin şeyi unut güzelim. Buna asla izin vermeyeceğim. Senin bu duygusuzluk içinde kaybolmana izin vermeyeceğim. Bu acıyı beraber atlatacağız. Bu acı ikimizin.” Dediği anda dolan gözlerimi sıkıca yumup yaşları geri göndermeye çabaladım. Bir erkek bu kadar mükemmel olabilir miydi? Yiğit derin bir nefes aldı ve

“Sen benim tek gerçeğimsin unutma asla kaybolmana izin vermem. O benimde bebeğimdi. Bende acı çekiyorum.”  Dediğinde kollarında dönüp ona sıkıca sarıldım. Tüm acımla, tüm kederimle, tüm haykırışımla…

3 ay sonra

O acı günlerin üzerinden yaklaşık 3 ay geçmişti. İlk gün ki kadar canım yanmasa da hala odamın karşısındaki bebek odasına adım atmamıştım. İşe dönmüşümle ve son sürat aldığım tüm kiloları vermiştim. İş yeri aklımı olanca işle doldururken, zaman su gibi akmaya başlamıştı. 3 aydır tedavi görmem gerekse de doktora gitmiyordum. Ve kesinlikle hamile kalmamak adına korunmak için doğum kontrol hapı kullanıyordum.  Yeni bir hamileliğe kesinlikle hazır değildim. Her ne kadar Yiğit bunun için çok istekli olsa da. Hapımı hiç aksatmadan kullanıyordum. Hayat normale dönmüştü. Bu gün gelecek olan taşıma firması da bebek odasını taşıyacaktı. O odanın orada olması benim acımın kabuk bağlamasını engelliyordu. Odada bin bir özenle seçtiğim bebeğimin eşyalarının olduğunu bilmek, daha kokusunun bile sinmediği kıyafetlerini hissetmek katlanılır gibi değildi. Onun için bir firma ile anlaşmış, ihtiyacı olan bir bebek bekleyen aile bulmuş, tüm eşyaları da onlara götürülmesi için anlaşmıştım. Salonda firmadan gelecek olan kişileri beklerken, Yiğit şaşılacak derecede uzun uykusundan uyanmamıştı. Bunun iyi bir şey olduğunu, taşıma esnasında sıkıntı çıkarmamasını diliyordum. Çalan kapı ile elimdeki kahvemi bırakıp, kapıya yöneldim. Kapıyı açmamla, iki tane orta yaylı adam ile karşılaşmam bir oldu. Gülen surat ifadeleri ile

“Merhaba, taşıma firmasından geldik.” Diye açıklama yaptıklarında onlara

“Tamam, buyurun” diyerek içeri girmelerini söyledim. Merdivenlerden yukarı çıkarak, onlara odayı gösterdim. Kapıyı açıp içeri girmelerini rica ederken odaya hiç bakmamış ve girmemiştim. Adamlar içeriye girerken, arkamda beliren Kadir ile ürkerken Kadir,

“Yanlış yapıyorsun Aylin. Yiğit bunu gördüğünde çok kırılacak. Bu kadar duygularını sertleştirmen normal değil. Acın büyük anlıyorum ama bu acıyı yenmek için seçtiğin yol doğru değil. “ dediğinde yutkundum. Neden kimse beni anlamak istemiyor. Başka türlü kendime gelemezdim ne den bu kadar bencilce davranıyorlar. Derin bir nefes aldım ve

“bu bana iyi gelecek. Bu oda burada olduğu sürece normale dönemem. Odanın önünden her geçtiğimde aklıma o gün geliyor. Anlayın artık” dediğim anda Kadir’in hemen arkasından soru yüklü bir ses tonunda

“Neyi anlamamız gerekiyor?” diye soran bir ses yükseldi. Bu sesin ardından Kadir’in gözleri sıkıca yumuldu. Ve sessizce

“Siktir” diye fısıldarken ben yutkunmadan edememiştim. Oda bu konuda hassastı. Beni anlayacaktı. Ama yine de bu ses tonunun ardından hiçte iyi bir konuşma olmayacağı belli oluyordu. Kadir kenara çekilirken görüş alanıma giren Yiğit’in o çatılan kaşları eşliğinde keskin bakışları ile karşı karşıya kaldım.  Yiğit adım adım bana yaklaşırken, tüm bedenimin ürperdiğini hissettim. Sadece bakışı ve yürüyüşü ile bunu yapabilmesine lanet okuyarak kendimi ayakta tutmak adına resmen savaştım.  Yiğit birkaç adımda yanıma kadar gelip, hemen dibimde durdu. Başını omuzumum üzerinden uzattı ve içeriye baktığında birkaç saniye öylece kaldı. Bedenindeki kasılmayı ona dokunmasam da hissediyordum. Tam boynumun orada duran kafasının nedeniyle dişlerini nasıl sıktığını da tahmin edebiliyordum. Göz göze geldiğim Kadir bana olumsuz anlamda başını sallarken, kalbimin hızla atmasına engel olamamıştım. Saniyeler sonra geri çekilen Yiğit ile göz göze geldiğimde bakışlarının öfke ile karardığını gördüm. Bu iyi değildi. Hem de hiç iyi değildi. Çok uzun zamandır duymadığım o tehlikeli ses tonu eşliğinde, içimi korkuyla kıvranmasına sebep olarak,

“Onlar bebeğimizin odasında ne yapıyorlar Aylin” diye sordu. Sesi öyle tehlikeliydi ki o an yok olmak istedim. Başka bir yere ışınlanmak, hatta ölmek istedim..

Merhabalar gecikme için üzgünüm elimde olmayan nedenlerden dolayı oldu. hepinize keyifli okumalar...