Aşk Fırtınası 22. Bölüm

                    "Evleniriz O Zaman"

Gözlerim kapansa da sesler kulağımda yankılanmaya devam ediyordu. Doruk’un korku dolu 

“İpek!!” diye haykırması kalbimi sıkıştırsa da bu gecenin sorumlusu oydu. Beni buraya getirmese, bu pislik adam bizi bu şekilde yakalayamazdı. Ayrıca odaya girmeden önceki çektiğim işkencenin bedelini ödemek zorundaydı. Bedenimde herhangi bir acı yoktu. Sadece kafamı çarpmamdan dolayı küçük bir sancı vardı. Onunda birazdan geçeceği her halimden belli oluyordu. Ama bana dakikalar önce yaşattığı o duyguların hesabını sormazsam rahat edemezdim.  Doruk beni arabanın içinden hızla çıkarmış, hemen yere yatırmış ve bir yaram olup olmadığını incelemişti.  Bu inceleme esnasında da sürekli

“Fındık aç gözlerini” diye sesleniyordu.  Yüzümü, saçımı okşarken elinin titrediğini hissediyordum. Bu durum karşısında her ne kadar kahkaha atmak istesem de kendimi tutmaya çabalıyordum. Ta ki Can denen adamın sesi duyulana kadar,

“Senin yaşadığını biliyordum. Kimse inanmasa da ben biliyordum.” Diye konuşmuştu.  Sesi canının yandığını belli edercesine acı dolu çıkıyordu. Bir an elleri yüzümden çekilen Doruk’un sesi sert bir şekilde yükseldi.  Doruk,

“Seni pislik herif! “ diye bağırdı ve gelen sese bakılırsa Can pisliğinin acılarına bir de yumruk acısı eklemesi olmuştu. Yaşanan kargaşa seslerine tanıdık bir başka ses olan İpek halamın sesi de eklendi ve halam,

“Doruk tamam! Onu biz alıyoruz. Sen İpek ile ilgilen ve hastaneye götür. Hala baygın!” diye söylediğinde Doruk’un daha da sertleşen ses tonu kulaklarıma doldu. Doruk,

“Sen kes sesini! Yarın ilk işim Kerem Bey ve diğerlerine senin hayatta olduğunu söylemek olacak. İntikam alacağım derken bir başka aile üyesinin ölümüne sebep olmana izin vermeyeceğim. Zamanında ortaya çıkmış olsaydın, Hande hanım ve diğerleri seni aramak için bunca tehlikeye girmez ve belki de Hande Hanım hayatta olacaktı!” diye bağırmasına hızla açılan gözlerimle donup kaldım. İpek halamın annemin ölümüyle bir alakası mı vardı? Varsa bu neydi?  Bu düşünceler eşliğinde hızla yatmış olduğum yerden kalktım ve İpek halam ile göz göze gelerek, şaşkın çıkan sesimle,

“Annem seni bulmak istediği için mi öldü?” diye sordum. İpek halam gözlerimin içine tedirginle bakarak yutkundu ve ben sesimi daha fazla yükselterek,

“Annem seni bulmak istediği için mi öldü? Senin yaşadığını biliyor muydu? Bildiği halde karşısına çıkmadın mı?!” diye bağırdığımda titreyen sesiyle,

“Sadece tahmin ediyordu? “ diye söylendi. Tüm dünya insanın başına yıkılabilir miydi? Evet yıkılırdı. Annemin gecelerce ağlayışı geldi gözümün önüne, babamla konuşmaları ve her geldiğinde babamla kavga etmeleri. Tüm bedenim o düşüncelerin verdiği öfkeyle titrerken sert, şaşkın bir sesle

“Annem bir gün seni görmüş olduğunu söyledi. Beni almaya gelirken yanından motorla gitmişsin. Ona eşlik etmişsin.  Sonra arabalar içinde kaybolmuşsun. O gün beni telaşe ile okuldan alıp eve gelmişti. Babama panikle seni anlatmış ve babam ona sadece

“Sen İpek’i çok özlemişsin. Artık hayallerini görmeye başlamışsın sarışın”  Diyerek sakinleştirmeye çabalamıştı. Annem senin sürekli karşına çıktığını söyleyerek defalarca psikoloğa gitti. Günlerce ağladı!” diyerek haykırdığımda gözlerimden süzülen yaşlara engel olamıyordum. Doruk yanıma kadar gelip bana sarıldığında beni sakinleştirmek istercesine,

“Tamam, fındık gidiyoruz” dediğinde ise hızla kollarından çıkarak, halama doğru yürüyüp, İşaret parmağımı ona doğru uzattım ve

“Karşıma bir daha çıkmayacaksın! Beni takip etmeyeceksin! Nasıl bir oyun oynuyorsan oyna ve bizden uzak dur. Oyunun bittiğinde de kimsenin karşısına çıkmadan bunca yıl nasıl kaybolduysan, bundan sonraki yıllarda da öyle kaybolacaksın. Babam annemin acısından sonra böyle bir ihaneti kaldıramaz. Yıllardır seni arıyor, yıllardır senin için üzülüyor. Bana her ipek dediğinde kalbinde bir yerlerde hep bir acı oldu. Lanet olsun yıllardır seni burada bırakıp gittiği için vicdan azabı çekti!” diye haykırdığımda onunda gözlerinin dolmasını beklemiyordum. Bu kadında bir şey vardı. Yapmak istediği şey intikam tamam ama farklı bir şey daha vardı. Acısıyla, hüznüyle ilgili olmayan, bu gizemin farklı bir nedeni vardı. Bunu bilmiyordum. Hissetmem bir şeyi değiştirmiyordu ama bilmekte istemiyordum. Ben öfkeyle ona bakarken, gözlerindeki şaşkınlık, acı ve hüzün hızla geri giderken sakin çıkan sesi eşliğinde

“Sana görünmemeyi başarabilirim. Beni bir daha görmeyeceğinden emin olabilirsin. Ama seni takip etmemek ve seni korumamak adına söz verememem çünkü annene senden daha önce söz verdim.” Diye söylendiği anda aklıma gelen annemin cümleleri ile içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. Annem bir gün yine İpek halam için hüzünlendiği esnada bana

“Ona o kadar kızgınım ki. Biz birbirimizi hiç bırakmayacağımıza söz vermiştik. Ama o beni bırakıp gitti. Bana veda bile etmeden. Benim her sorunumda, her acımda koştuğum kardeşim, karşılaştığı ilk acıda bana gelmeden acısından kaçıp, beni acılara bırakıp gitti.” Diyen sesinin verdiği acı ile İpek halama

“Sen anneme verdiğin sözü, yalan ölümünle tutmadın zaten. Bunu da tutmamanda engel yok.”  Diye karşılık verdiğimde gözlerindeki yıkılma geri gelmişti. Bunun üzerinde fazla durmayacaktım. Burada fazla kalmaya da gerek yoktu. Fazlasıyla yorgun ve bir o kadar da bitkindim. Geriye döndüğüm anda karşılaştığım gözlere yorgunlukla bakarak,

“Gidelim mi?” diye sordum. Derin bir nefes alan Doruk,  hiçbir şey söylemeden sadece başı ile onaylayarak yanıma kadar geldi. Beni koltuğunun altına alarak yürümeye başladığında mırıldanarak,

“Çok mu korktun?” diye sordum. Doruk beni daha çok sararak

“Aklım gitti sandım fındık. Bir şeyin yok ya, hastaneye gideli mi?” diye tedirginlikle sorduğunda ise gülümseyerek,

“Bir şeyim yok. Sadece eve gidelim” diye söylendim. Doruk’un yere savrulmuş olan motorunun dibine geldiğimizde onun korkusunu bir kez daha anlamış oldum. Motor yere yuvarlanmış ve şu anda görmesem bile birçok çizikle zarar gördüğü belli oluyordu. O mükemmel motordan eser kalmadığına fazlasıyla emindim.  Doruk motoru yerden kaldırıp, üzerine bindiğinde elini bana uzatıp,

“Gel bakalım” dedi. Ben hiç tereddüt etmeden elimi ona uzattım ve o kocaman avucunda kaybolmasına izin verdim. Doruk elimi sıkıca kavrarken, beni kendine doğru çekti ve dudaklarıma yapıştığında ise dünya diye bir kavramın olmadığını hissettim.  Ayaklarım heyecandan titrerken, bedenim kendini tamamıyla Doruk’un o güçlü kollarına bırakmıştı. Lanet olsun bu kadar güzel öpüşmek zorunda mıydı? Aklım resmen uçup gitmiş, yerini tamamen kalbime ve engellenemez duygularıma bırakmıştı. Dudaklarıma bıraktığı mükemmel öpüşün ardından geri çekildiğinde kendimi bir boşlukta gibi hissetmiştim.  Gözlerimi zorlukla açtığımda ise o mükemmel kahvelikler, gözlerime acıyla bakıp,

“Hayatımda ilk defa bu kadar büyük bir korku yaşıyorum fındık. Bunun bir daha tekrarlanmaması için ne gerekiyorsa yapacağım. Yani seni bir dakika bile yanımdan ayırmaman gerekse bile “ diye söylediğinde ise gülümseyerek,

“Buna izin vermeyecek olanlar var” diye mırıldandım. Doruk kaşlarını çatarak,

“Kim?” diye söyledi. Ben gayet alaycı bir tavırla,

“Bora amcam, Yiğit amcam, Çağlar amcam, Mert, Savaş” diye sıraladığımda ise Doruk, net bir esle

“Seni sevdiğimi biliyorlar. Ayrıca buna inanıyorlar da” diye ikinci cümleyi vurgulayarak söylendiğinde ise gözlerim kocaman oldu. Doruk bu halime gülümseyerek,

“Çok tatlı görünüyorsun ama şu an seni bir kez daha öpersem bırakamayacağımdan korkuyorum. Onun için gidelim fındık.” Diye söyledi. Ben bu iltifatı es geçerek,

“Biliyor olmaları, evlenmeden seninle kalmama izin verecekleri anlamına gelmiyor uyuz şey” diye söylendim. Doruk bir an duraksayarak, benimle göz göze geldi. Ardından benimle burun hizasına gelerek, burnumun hemen ucuna bir öpücük bırakıp, sırıtan bir surat ifadesi ile

“ Evleniriz o zaman fındık ”  demesi beklediğim bir tepki değildi. Onun içinde gözlerine sadece şok olmuş bir şekilde bakmakla kaldım. Bu uyuz ne söylediğinin farkında mıydı acaba ? 

Merhabalar, biraz gecikmiş olabilir ama bundan sonr her hafta düzenli olarak bölümler gelecek. hepinize keyifli okumalar...