Gecemin Yıldızı 39. Bölüm

"Gidiyor musun?"

                 

Gözleri gözlerimi delerken kelimelerin her biri boğazımda düğümleniyor çıkmıyordu. Öyle sert bakıyordu ki ona vereceğim cevabın sonrasından korkmamak elde değildi.  Her ne söylersem söyleyeyim beni parçalayacakmış gibi bakıyordu. Yiğit, sert ve sabırsız bir ses tonunda

“Aylin!!” diye artık ona bir cevap vermem adına ismimi haykırdığında kekeleyerek,

“Sadece taşıyorlar” diyerek karşılık verdim. Daha fazlası çıkmamıştı ağzımdan, daha fazlasına sesim yetmemişti. Kaşları cevabıma daha da çok çatılırken,  gözlerini gözlerimden bir an bile ayırmıyordu. Yine aynı sertlikte çıkan sesiyle,  

“Neyi?” diye sordu. Bu soru ile ne diyeceğimi bilemedim. Bunun bana acı verdiğini nasıl söyleyebilirim ki? Bu odanın bana daha kucağıma dahi alamadığım bebeğimi hatırlattığını, bunu aşmanın zorlaştırdığını ve kendimi toparlayamadığımı nasıl söyleyecektim? Acımı dindirebilmem için bunun gerekli olduğunu nasıl söyleyebilirdim? Beni her zaman anlayan Yiğit, bu açıklamamı dinler ve beni seferde anlar mıydı? Gözlerim gözlerini korkuyla tararken Yiğit’in bu bakışları bu sefer beni anlamayacağını ispatlıyordu. Bu durum karşısında güçlü durmaktan başka seçeneğim yoktu ve sesimin net çıkması için boğazımı temizlercesine öksürdüm. Sonrasında ise net çıkan bir ses eşliğinde,

“İyi olmam için bu odanın boşaltılması gerekiyor. Anlıyor musun bilmiyorum ama daha kucağıma bile almadığım bebeğimin elbiselerinin, yatağının, kıyafetlerinin o yokken burada olması canımı yakıyor. Bu acıyı aşabilmem için gerekli lütfen anla..” dediğimde sadece öfkeyle gözlerime baktı. Birkaç saniye içinde duyduğum en tehlikeli ses tonuyla

“Canın yanıyor öyle mi?” diye sordu.  Sesi set ama gür değildi. Fırtınanın öncesinde tehlike sinyali gibiydi. Hemen kendine bir sığınak bulmazsan seni yerle bir edeceğim tonunda. Temkinli ve tereddütlü bir şekilde başımla onaylamamın ardından beni kolumdan sertçe kavrayarak, odanın içerisine çekti. İçeride odayı taşımak üzere çalışan adamlara sert bir sesle,

“Elinizdekileri bırakın ve dışarı çıkın!” diye bağırdığında adamların odanın dışına çıkmaları saniyelerini almamıştı. Odanın tam ortasındaydık. Tam bebek yatağının karşısındaydık.  Gözlerim odanın her yanında dolandı. Her yer masmaviydi.  Oyuncakları, kıyafetleri battaniyeleri, beşiği örtüleri her şey mavi ve mükemmel derecede güzeldi.  Gördüklerim karşısında yutkunmadan edemedim. İçimde bir şeylerin can çekiştiğini hissediyordum. Kimse anlamasa da bu bana çok fazla acı veriyordu. Her şeyi mavi almıştım. Hepsi çok tatlıydı. Hepsi ona çok ama çok yakışacaktı. Ben onlara bakarken Yiğit gözlerime odaklanarak,

“Bunlar mı iyi olmanı engelliyor?” diye gürleyerek sordu. Sorusuna cevap vermeme izin vermeden eline aldığı bir patiği baba uzatarak,

“Bunun yüzünden mi toparlanamıyorsun?” dedi ve elindekileri yatağa atarak, oyuncakların olduğu yere gitti ve eline aldığı Porsche oyuncak arabasının orada durdu. Elindeki oyuncak araba ile bir an sessizleşerek, birkaç saniye öylece arabaya baktı. Sonrasında ise dolan gözleriyle gözlerim buluştu. Karşılaştığım görüntü ile kalbimin parçalandığını hissettim. Yiğit’in gözünden bir damla yaş süzülürken fısıldayan bir sesle,

“Nasıl oluyor da bu kadar taş kalpli olmayı başarabiliyorsun? Oysa ki ben senin o sevgi dolu kalbine aşık olmuştum. Taş kalpli, soğuk duygusuz bendim. Ne zaman rolleri değiştik. Kaybettiğim o bebek sadece senin değildi. Lanet olsun Aylin bu oyuncakların her birini ben seçtim. Bu arabaları, bu kelepçeleri, bu oyuncak treni, bu topu ben seçtim. Sen nasıl anne olacaksan, bende baba olacaktım.  Bu kadar bencil olmak zorunda mısın?” diye sorduğunda, ona cevap verecek tek kelimem dahi yoktu. Bu soruya nasıl cevap verebilirdim ki? Diye düşünürken Yiğit hızla yanıma geldi ve gözlerime tüm öfkesiyle bakarak,

“Bu odaya girmek zorunda değilsin. Bu odanın varlığını da unutabilirsin. Ama bu odadan hiç bir şey çıkmayacak anladın mı?” diye sorduğunda yutkunmadan edememiştim. Gözleri gözlerimden ayrılmadan öfkesini resmen bakışlarıyla kusuyordu. Bu acı veriyordu. Sadece iyi olmak istiyordum. Amacım ona acı vermek değildi. Bunu anlamamakta neden direniyordu anlam veremiyordum.  Söyleyecekleri bitmemiş gibiydi ve öylede oldu. Yiğit bana daha da yaklaşıp, yüzüyle yüzüm arasında milimlik boşluk bırakarak,

“Ve çocuk istemiyor, bu durumu atlatamıyorsun madem. Bizde yapmayız. Sende kendine fazlasıyla hormon barındıran haplarla işkence etmene son verebilirsin.” Diye söylediğinde nefes alamadığımı fark ettim. Kahretsin doğum kontrol haplarını biliyor. Diye içimden geçirdiğim esnada içimin daraldığını hissettim. Bunu bu şekilde söylemek zorunda mıydı? Diye içimden resmen haykırırken Yiğit birkaç saniye gözlerime öfkeyle bakıp,  bir anda çekerek, hızla odadan çıktı. O an hıçkırarak ağlamamak için kendimi kontrol etmeye çabaladım. Ağlarsam dağılırdım. Ağlamamam gerekiyordu.  Bunu engellemem ve kendime gelmem gerekiyordu. Ben böyle direnmeye çabalarken Kadir ile göz göze geldim. Kadir odanın içine girerek gayet sakin bir sesle,

“Seni anlamaya çalışıyorum. Tamam, kolay atlatılabilir bir durum değil ama sence de fazla abartmadın mı? Hatta fazlaca bencil davranmadın mı? Yiğit her gece bu odada zaman geçiriyordu. Her ne kadar belli etmese de en az senin kadar acı çekiyor.  Canı sandığından da fazla yanıyor. Üstelik sana belli etmemek için elinden geleni de yapmaya çalışıyor. Sırf seni üzmemek için kendi acısını bile tam olarak yaşayamadı.” Dediğinde içimde bir şeylerin ta derinlere battığını ve canımın fazlasıyla yandığını hissettim. Onu çok kırmıştım. Lanet olsun bana her şeyden çok kırılmıştı.

………………

Yiğit odadan çıkmış ve hızla hazırlanıp muhtemelen işe gitmek için evden çıkmıştı. Yiğit gidince benimde Kadir ile beraber gitme zorunluluğum olmuştu. Bu sorun değildi. Giderdim. Ama Kadir beni her şirkete götürdüğünde Bahar ile karşılaşıyorlar, birbirlerine takılmadan da edemiyorlardı. Bu her ne kadar da izlemesi zevkli bir sahne olsa da bu gün beni hiç etkilemeyecekti. Hemen Yiğit’in odasına gidip, onunla konuşmam gerekiyordu. Tamam, hatamı kabul ediyordum ama onunda beni anlaması gerekiyordu. Bu zor olsa da en azından denemeliydi.

Şirkete gelmiş ve Bahar ile karşılaşmıştım. Bahar beni görür görmez panikle

“Aylin, Yiğit’e ne olduğu hakkında bir bilgin var mı? Geldiğinden beridir terör estiriyor. Asistanının yerinde olmak istemezdim ki az önce oda yerinden kaçtı. “ dediğinde ise derin bir nefes alarak,

“Baba sinirli odasında mı?” diye sorduğumda ise Bahar alaycı bir tavırla

“Odası hala yerinde duruyorsa, evet odasında” diye söylendi ve ben sadece gözlerimi devirmekle yetindim.  Ben hızla odasına doğru yürürken arka tarafta Kadir ve Bahar çoktan atışmaya başlamışlardı. Hızla yürümenin sonucunda karşıma çıkan kapıyı çalmadan yavaşça açarak içeriye girdim ve sırtı bana dönük bir vaziyette telefonla konuşan Yiğit ile karşı karşıya kaldım. Sesimi çıkarmadan sessizce yaklaştım ve konuşmasını bitirmesini bekledim.  Her kim ile konuşuyorsa sadece dinliyordu. Ta ki set bir sesle

“Hayır, yarın sabah saat 08.45 uçuşu. Amerika J. Kennedy havalimanına dönüş için kesin bir tarih yok onun için esnek bilet olsun. “ dedi ve ben kim için bilet aldığını merak etmeye başladım. Bora Bey gerimi gidiyordu. Diye düşündüğüm esnada Yiğit

“Evet, Bora Yılmaz ve Yiğit Ertürk” dedi ve ben o an orada bayılmamak için hemen yan tarafımdaki koltuğa tutunmak zorunda kaldım. Yine gidiyordu. O gecenin ardından kaçtığı gibi yine kaçıyordu.  Gözlerim arkasında duran beni fark eden Yiğit’in o kahverengi büyülü bakışla karşı karşıya kaldım. Yiğit elindeki telefonu gözlerini benden ayırmadan, cebine koyarken sadece mırıldandım.

“Gidiyor musun?” diye o ise sadece baktı gözlerime. Evet dercesine, sert, soğuk ve uzak bir şekilde….

Hepinize keyifli okumalar diliyorum.